اختلالات یادگیری خاص

از سال ۱۹۵۰ به بعد توجه معلمان، روان شناسان و پزشکان به گروه خاصی از کودکان و آموزش آنها معطوف گشت، که از نطر جسمی و ذهنی دارای هیچ عارضه مشخصی نیستند، ولی دچار نارسایی های ویژه یادگیری و گاهی اوقات نابهنجاری های رفتاری می باشند؛ و درمان آنها نیز با روش‌های متداول امکان پذیر نیست.
اکنون لقب ناتوانی یادگیری خاص را برای این کودکان که با وجود هوش بهنجار در یک یا چند زمینه مختلف مانند خواندن روان و صحیح، بیان نوشتاری و هجی کردن، استدلالات ریاضی و محاسبات عددی ،نسبت به همسالان خود ضعف دارند، بکار میبرند(۱, ۲)
این اختلالات مداوم بوده با مشکلاتی چون عدم دسترسی به امکانات آموزشی یا اختلالات حسی و ذهنی توجیه نمیشوند. این کودکان تنها زمانی که به مدرسه میروند و با تکالیف مدرسه ای روبرو میشوند، مشکلات جدی و معناداری از خود نشان میدهند.
تعریف اختلالات یادگیری خاص:
تعاریف متعددی در ارتباط با اختلالات یادگیری وجود دارد که به جدیدترین تعریف ذکر شده در راهنمای تشخیصی و آماری اختلالات روانی (DSM5) اشاره می‌شود:
در دانش آموزان مبتلا به اختلال یادگیری خاص،مهارت‌های تحصیلی در آزمون‌های خواندن، نوشتن و ریاضیات بسیار کمتر از نمرات متوسط است. ضمنا اختلالات رشدی، نرولوژیکال، حسی(بینایی و شنوایی) و حرکتی توجیه بهتری برای افت مهارت‌های تحصیلی این افراد نیست.این اختلالات به طرز قابل توجهی در پیشرفت تحصیلی، عملکرد شغلی و فعالیت‌های روزمره مبتلایان تداخل ایجاد کرده اند.